BU BİR "BENİ UNUTMAYIN" YAYINIDIR :)))

Çok boşladım blogu çook. Ama valla kabahat benim değil, yani tembellikten değil. Hayatımın iş hayatı kısmı pek hareketli. Ondandır bu hâlim.

Zaten fikir mikir de yok diye sızlanıp duruyordum ya, bir garip haller başladı. Ama tanıyorum o halleri artık. Nasıl anlatsam... Hani ilk hamileliğin ilk günleri gibi. Ortada bir şey yoktur, ama çok şey vardır. Nedir, neler olacaktır, ne çıkacaktır bilemezsiniz, ama garip duygularla sarılıverirsiniz. Nedensiz, zamansız gerginlikler, bilmediğiniz bir şeylerde yoğunlaşmalar, bir enerji, yerinde duramamalar, aynı anda bir kaç işi birden kovalamalar filan. Ben biliyorum, İlham abi'nin ayak sesleri bunlar. Bunu anlatmak zor oldu ama, hepinizde bu duygunun var olduğunu bildiğimden, anlaşılacağımdan eminim. Ben hep böyle olurum. Bir zaman, beynim boşalır, hiç bir şey üretemem, hayallerim, kafamdaki resimler, fişi çekilmiş abajur gibi sönüverir. Berbat bir dönemdir o. Hele de bir şeyler yapmak istediğiniz zamana denk gelmişse daha da fenadır. Acı çektirir insana.

Tam öyle sıkıntılı döneme girmişken, çalışma hayatım hareketlendi, ve ben iyice uzaklaştım fikir arama çabalarımdan. Odamı bile topladım. Zorlama dönemlerinde yaptığım bir kaç parçayı fırınlamadım bile, öylece duruyorlar. Sadece hafta sonları -o da alışkanlıktan- bir iki yerine dokunup, ertesi haftaya kadar bekleyen bir duvar süsü var o kadar. Ama bünye alışmış durmuyor işte. İçeride bir şeyler mayalanmaya başlıyor, hissediyorum. Yalnız bu maya arkadaşlardan ricam, acele etmesinler. Şu sıralarda fikir filan olgunlaşmasın, işim yoğun ve önemli günlerdeyim. Onların arasında kafasını topraktan çıkaran olursa, kurur gider, hiç uğraşamam.

İşte fırınlanmayı, bitirilmeyi bekleyenler.