KALBİM ACIYOR

Bu nasıl iş? Bu ne yanlış sistemler yumağı.
Kim bu acıların, felaketlerin, yürek yangınlarının sahibi?
Askerlik yapmak kutsal bir görevdir, hiç itirazım yok. Bu ülkede yaşıyoruz ve seviyoruz, elbette O'na karşı görevlerimiz, sorumluluklarımız var. Askerlik yapmak gibi, vergimizi vermek gibi.
Ama yanlış birşeyler var.
Sınıfından öğretmeni, dükkanından terziyi, ağılından çobanı, mikrofonundan şarkıcıyı, atölyesinden marangozu, kitabından yazarı, mutfağından aşcıyı..... alıp, bir iki aylık eğitimin ardından başına mavi bere takıp, eline silah tutuşturup, yıllarca dağlarda yaşamış, eğitilmiş, öldürmeyi kanıksamış adamların önüne atmak yanlış.
Kolay mıdır bu kadar teröristle savaşmak? İki ayda öğrenilir mi? Herkes yapabilir mi?
"Uzman" kelimesinin içi ne kadar boş. Başka konularda istediğiniz kadar boşaltın. Ama burada can var, ülkenin güvenliği var. Bu çocuklar, ancak gerçek, sıkı bir eğitim alıp uzmanlaşabilecekleri süre içinde tüm askerliklerini (bir şekilde) bitiriyorlar. Teröre karşı savaşmak tecrübesiz, gelip geçici insanların yapabileceği bir şey olabilir mi?
Ben sıradan bir vatandaşım. Bilgilerim medyayla sınırlı. Beynimin yettiğince mantık yürütebilirim ancak. Ama ben bile, "yahu bunca senedir bu terör belasıyla yaşıyoruz, neden hâlâ bu sistem aynı" diyebiliyorum. Hem terör bitmiyor, hem nice gencecik evlat ÖLÜYOR.
Onlar biraz hüzünle, ama gururla gidiyorlar askere. Keyif çatmaya gitmediklerini biliyorlar, biliyoruz. Ama bankacı oğlunu, memur evladını, çiftçi kuzusunu askere uğurlayan annenin, babanın eli yüreğinde olmamalı. Haberleri kalp çarpıntıları ile izlememeli. Telefon çaldığında eli ayağı titrememeli. Birşeyler yapılmalı.
Teröristlere karşı hepimizin duygusu aynı. Hangi sebeple olursa olsun, tüm teröristler birer canidir. Dili tetik, beyni bomba yaratıklardır. Onlara lanet olsun.
Gencecik evlatlarım, size ne söyleyebilirim ki. Allah sizleri yanına alsın. Mekanınız cennet olsun. Annelerinizin, bizlerin gözyaşları yaralarınızın acılarına merhem olsun. Nurlar içinde yatın.